همیشه برام یه حس بدی رو تداعی می کرد وقتی ذهنم متوجه این موضوع می شد که می دیدم در دوران نوجوانی و مواجهه با خیل سؤالات و شبهات در مورد خودم، مسائل دوران نوجوانی و بلوغ و تغییرات فیزیکی و چگونگی برخورد و نگاه به آن، پدرم برای این موارد، رابطه خوب و نزدیکی با من نداشت، نمی دانم ! شاید بخاطر آن چیزی بود که بعضی ها اسمشو می زارن حیا !!!
( باید توجه داشت که هر خصلتی هم جنبه خوب داره و هم جنبه بد، مثلا دشمنی، کینه، حسادت (که جنبه خوب اون می شه غبطه) و بسیاری از موارد دیگه که می شه جنبه خوب داشته باشن )
به نظر نمی رسه که در این زمان صفت حیا! کاربردی داشته باشه، درسته که حریم ها باید رعایت بشه و خوبه که یه فضایی بین پدر و پسر حاکم باشه اما در کجا ؟ و در چه زمانی ؟
- به هر حال این امر باعث شد که من برای آگاهی و کسب اطلاع از جواب سوالهایی که داشتم به منابع دیگری مراجعه کنم که خود دشواری های زیادی رو برام بوجود می آورد و گاها جواب خودمو نمی گرفتم ...
مگر نه این است که در کنار دختران، مادرانی هستند که در زمان قبل و بعد از بلوغ به آنان در مورد مسائلی که با آن روبرو هستند، آگاهی می دهند و جلوگیری می نمایند از اینکه به مشکل برخورند و نگرانی از عدم دانایی در مورد مسائلشان، آنان را آزار دهد ؟!!!! ----- پس چرا نباید این چنین روابطی را پسران هم از آن بهره مند شوند ؟!!!!
- می دونید اگه این مطلب شوخی گرفته بشه و ساده از کنارش گذشته بشه، چه اتفاقاتی ممکنه بیفته ؟
راه حل چیست ؟ ...
اون زمانی که داشتم به این موضوع فکر می کردم، مطلبی به ذهنم خطور کرد که خود می توانست راه حلی باشد و این مسئله را شاید مرهمی باشد اما برای فرزندانم ...
- به ذهنم رسید که دفتری تهیه کنم، یکی برای پسرم و دیگری برای دخترم ! و در هر کدام از آن ها مسائل مربوط به خودشان را در هر مقطعی از سنشان و بلکه حرف های نگفته ای که شاید در زمان خودش هم نتوان گفت را بنویسم
* در آن زمان به نوعی دفتر مذکور را به فرزندم بدهم، حالا یا از طریق خودم و یا مادرشان و یا هر کس دیگر، نمی دانم!، باید فکر کنم ببینم چه راهی می توانم پیش روی خودم بزارم ...... و اگر هم در قید حیات نبودم تا خودم به آنان تقدیم کنم، خب، در این حالت هم خوشحالم که آنان برای دانستن مسائلی که هم حقشان است و هم خلاف دستور خدا نیست، نیازی ندارند تا جذب کسان دیگر شوند که البته شاید بهتر باشد بگویم ناکسان! و آنانی که معلوم نیست چه بر سر معصومیت فرزندانم می آورند ...
* البته شاید هم به نتیجه رسیدم تا برخی مسائل کلیدی رو خودم با زبان خودم به فرزندانم بگویم تا آن حرفها و آگاهی را با عشق سرشار از درونم به عزیزانم منتقل کنم، تا با یاری خدا باعث نشود به زوال زندگی آنان در اجتماع منجر شود ... که آنها هم در آینده از من گله ای داشته باشند و نزد خود و بلکه تا آخر عمر بگویند که پدری داشتیم که ...
* یه اقدام دیگه هم توی ذهنمه که بنظرم می رسه خوب باشه :
اینکه یه فردی که با تحقیق و پیگیری می تونم پیدا کنم و اونی که بهش اعتماد دارم و خیلی هم فاصله سنی زیادی نداشته باشه با فرزندم رو انتخاب کنم و باهاش صحبت کنم و توجیحش کنم تا با نزدیک شدن و دوستی با فرزندم برخی مسائل رو که دوست شاید بتونه بهتر از پدر به اون بگه رو بهش بگه ( می شه این فرد روحانی هم باشه که دیگه محشره )
* در پایان این متن از خدای متعال و رحمان و رحیم می خواهم و التماسش می کنم که به من توانی مضاعف دهد تا بتوانم به عنوان پدری دلسوز و آگاه سایه ام را بر سر خانواده عزیز تر از جانم بگسترانم و با مدد او وظیفه ای که بر دوشم می نهد به بهترین نحو به انجام برسانم ... آمین!
* محتاج یک نگاهم *
هنگامی که پدر و مادر ، رفتار درستی با فرزندان نداشته باشند و همواره بد اخلاقی و کج خلقی را ارائه کنند ، نمی توانند از وی انتظار رفتاری مناسب با خود آن ها را داشته باشند و اگر هم در ظاهر فرزند گوش به حرف والدین دهد قطعا در خفا و پشت سر آنها، به آنان بدگویی می کند و نزد دیگران ناراحتی خود را اعلام می دارد.
پدر و مادری که مدام در زندگی و مخصوصا جلوی چشم فرزندانشون به مشاجره می پردازند و به قول معروف دعوا می کنند، باید انتظار چند چیز را داشته باشند :
- رفتار زشت و نامربوط فرزندان باهم
- رفتار زشت پسر با مادرش و عدم رعایت احترام وی و تأثیر همین رفتار در زندگی آینده با همسرش
- کم رنگ شدن شخصیت و جایگاه پدر در خانواده و در مخصوصا در نگاه پسر
- و در نهایت پاشیده شدن روابط افراد خانواده و از بین رفتن احساسات در بین آنان بعلت همین رفتارهای
ناپسند
- و البته مسائل دیگری که در حال حاضر من به آنان نپرداختم
احترام شوهر به همسرش :
وقتی مرد به همسر خود احترام بگذارد و همواره جایگاه او را حفظ نماید و در رفتار با او خود محوری و غرور و تکبر را کنار بگذارد پیامدهای خوبی می تواند داشته باشد :
( من به هیچ وجه با واه زن زلیلی و واه های بی خود دیگر که مرسوم شده است و بکار می برند موافق نیستم، چرا که احترام و تکریم همسر را به هیچ عنوان زلیل شدن در مقابل چشمان همسر نمی دانم، مگر پیامبر اکرم و امیرالمؤمنین (علیهم السلام) در زندگی مشترکشان به مشکل برخوردند، بیاییم نگوییم که آنان مبرا از همه چیز بودند و با افراد عادی فرق می کنند، خب من می گم تو نمی خواد معجزه کنی و شق القمر کنی، همین رفتار عادی خودتو درست کن، خودش خیلیه )
- خود مرد عادت پیدا می کند و تربیت می شود به حفظ احترام به همسر
- فرزندان احترام به مادر خود را و در نتیجه به همسر آینده را می آموزند
- اطرافیان با دیدن چنین برخوردی، شاید نهیبی به خود بزنند و بر رفتار و خلقیات آنان هم تأثیر گذارد.
یکی از وظایفی که والدین نسبت به فرزندان دارند این است که از کودکی و بلکه مادر از زمان شیر دادن، آنها را با اهل بیت انس دهند و کم کم و با روش های مختلف آنان را با امامان و ائمه معصومین (علیهم السلام) آشنا سازند تا در زندگی دنیوی و به تبع آن در آخرت از وجود مبارک این عزیزان بهره مند گردند - یکی از راه هایی که والدین و بالاخص مادر که زمان بیشتری را در منزل حضور دارد، می تواند برای رسیدن به این هدف انجام دهد این است که :
به عنوان مثال در ایام و روزهای متعلق به امامان منزل را مزین به نام مبارکشان نماید و به نوعی ایجاد سؤال و کنجکاوی نماید که فرزندان خود سؤال نمایند که آنان کیانند ؟ تا بسیتری خوب فراهم سازند برای ترویج فضائل امامان بزرگوار و انتقال آن به قلب و جان فرزند.
مادر می تواند در ایام سرور امامان بزرگوار ، منزل را با وسائل تزیینی آذین نماید ( بادکنک هایی را در مکان های مختلف باویزرد و روی آنها نام شریف آن امام بزرگوار را بنویسد ) ، با ترفند سلیقه ای خود، به آنان القاء نماید که عزیزان من، امروز به مناسبت این امام بزرگوار شاد هستیم و یا در عزایش ناراحتیم . . .
وقتی فرزند می آید به سمت والدین و برایش ایجاد سؤال شده است که این کارهایی که انجام داده اید برای چیست و این کسی که نامش را نوشته ای و به دیوار و یا روی میز گذاشته ای کیست ؟ والدین می توانند بچه را در آغوش خود بگیرند یا به طور صمیمانه ای در کنار خود بنشانند ( بستگی به زمان و شخص دارد ) و برایش توضیح دهند و شرح مختصری از آن امام همام را برای وی بگویند ( منتها بسیار ظریف باید عمل نمود ) . . .
