صبح که می روم از خانه به تو فکر می کنم
در خیابان های شهر به تو فکر می کنم
هر جا که می روم به تو فکر می کنم
با هر که صحبت می کنم به تو فکر می کنم
به هر چه نگاه می کنم به تو فکر می کنم
هر چه می خورم به تو فکر می کنم
هرچه فکر می کنم به تو فکر می کنم
هیچ می دانی محل کار به تو فکر می کنم ؟
هیچگاه تصور مکن به تو فکر نمی کنم !!

هر وقت که توی این خیابونا یا هر جای دیگه با خانم ها مواجه می شم و مجبور می شم حرفی بزنم، بعد آن، تصویر تو را در ذهنم نقاشی می کنم و صدای تو را بخاطر می آورم چرا که می خواهم آخرین تصویر و صدا، از وجود تو باشد

حقوق مدنی فقط تا پشت در خونه ...

خونه جای حق منو حق تو نیست
خونه جای عشقه . . . عشق بدون مرز
همه چیز برای هر دو

دیروز در صندوقچه مو باز کردم و یه چیزایی از قدیما اومد به ذهنم خطور کرد و زودی رفت ( البته نه خیلی زودها، ولی رفت ) دوباره برگشت  
حالا امروز فرصت دست داد تا بنویسم ...

اون قدیم ندیما که جوون بودیم بنا شد بریم خواستگاری محضر مقدس یه زینب خانمی ( علیه الرحمه )
پدر کرام ایشون امر فرمودند که این آقا پسر گل ( یعنی من ) اول باید بیاد دست بوس بنده و بعد دختر منو ببینه و باهاش صحبت کنه، همینجوری الکی نیست که من زودی دعوت کنم خونه ...
گفتیم بگید چشم پدر خانم عزیز، حتما میاییم دست بوس، اصلا پابوس خوبه ؟ شما این زینب خانم رو بده به ما، ما اصلا پیشانی مقدس شما رو هم می بوسیم  ...
خلاصه فرمودند که بریم در لابی ( محل نشیمن گفتگو )  هتلی و دیدار را آغاز نماییم ...
خلاصه ما هم کت شلواریو عطریو خوشتیپ کنان با کلی قیافه ( پز حبابی ) رفتیم وارد شدیمو طبق نشانی های داده شده دیدار صورت گرفت ...
... طبق امر، بنده سخنرانی رو شروع کردم و در آخر گفتند که بسیاری از حساسیت های شما شبیه خود منه و جای تقدیر داره ...
یکی از حساسیت ها و نکاتی که ایشون توجه می کردند برای من هم مورد توجه قرار گرفت و اینگونه شد که تا به همین الان که خدمت شما هستم یک بار نشده که فراموش کرده باشم ( حالا منهای یک بار که شما را ضی بشید ) ( جان خودم )
... ایشون گفتند که من هر وقت می رم آشپزخانه و یا نظیر آن که دمپایی حامل انسان است ، وقتی بر می گردم و خارج می شود دمپایی را به گونه ای بر می گردونم که کسی که دوباره می خواد استفاده کنه راحت پاشو داخل کنه و دیگه نخواد کلی پیچ بزنه تا برای پا کردن حتی کمترین زمانی صرف کنه ...
من می گم حالا شما در نظر بگیرید که مادر جون یا خواهر جون یه وسیله ای دستشونه ، خیلی دقیق هم جلوی پاشونو نمی بینن و در همین حال می خوان دمپایی هم پاشون کنن ... می دونی چی می شه ؟ اگر دمپایی میزون نباشه و یا به راحتی نتونن پیداش کنن چی ؟
واااااااای نکنه بیفته ؟  
بعد من فکر کردم که اصلا چقدر خوبه آدم صد جا بره خواستگاریا ... حالا پدر خانم عزیز جای خود دارند ، تازه با خانم آینده هم که صحبت کنی یه نکته هم یاد بگیری ... بابا استاااااااد زندگی می شیا !
کنایه فهمان
البته اگر کسی بخواد مثل من بی توجه باشه که چه فایده ... شونصد جا هم بره ، با هزار تا آدم هم دیدار داشت هباشه ، 50 سال هم زندگی کنه ، وقتی اصلا توجهی نداره ................................. پس مجرد بمونی بهتره