دختر جوانی چند روز قبل از عروسی آبله سختی گرفت و بستری شد.
نامزد وی به عیادتش رفت و در میان صحبتهایش از درد چشم خود نالید.
بیماری زن شدت گرفت و آبله تمام صورتش را پوشاند.
مرد جوان عصازنان به عیادت نامزدش میرفت و از درد چشم مینالید.
موعد عروسی فرا رسید. زن نگران صورت خود که آبله آنرا از شکل انداخته بود و شوهر هم که کور شده بود.
مردم میگفتند چه خوب عروس نازیبا همان بهتر که شوهرش نابینا باشد.
20 سال بعد از ازدواج زن از دنیا رفت، مرد عصایش را کنار گذاشت و چشمانش را گشود.
همه تعجب کردند. مرد گفت: "من کاری جز شرط عشق را به جا نیاوردم".

تو آن ماهی که در پایت تلاطم می کند دریا
شبی که با تو بودن را تبسم می کند دریا
نگاهش غرق نور تو، سرش سرشار شور تو
چه شورانگیز با چشمت تکلم می کند دریا
دلش از غصه می گیرد، هزاران بار می میرد
همین که در پس ابری تو را گم می کند دریا

مگر بر سینه ی ساحل نشسته رد پای تو
که با هر موج برخاکش تیمم می کند دریا
تو آن ماهی من آن دریا، که از هم دور افتادیم
بگو کی روی ماهت را تبسم می کند دریا
***

عاشقی را شرط اول ناله و فریاد نیست ...
تا کسی از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست ...
عاشقی مقدورهر عیاش نیست ...
غم کشیدن صنعت نقاش نیست