امروز می خوام یه داستان واقعی رو براتون نقل قول کنم، یه اتفاق از زبون جوونی که منم می شناسمش و مسائلی که باهاش روبرو بوده ...
اون جوون مذهبی می گفت: مدتی بود که بهدلیل روبرو شدن با مسائل مختلفی که اون در مقابلش قرار گرفته بود(که حالا داستانش مفصله) یه روزی تصمیم گرفته بود تا محاسنشو به مدل پرفسوری اصلاح کنه و به تعبیر من یه حالی به خودش بده ... می گفت رفتم یه آرایشگاه باحال، از اینایی که با روش های جدید و مدل های جدید اصلاح می کنند و موهامو هم گفتم به همراه ریش هام اصلاح کنه تا یه تغییر اساسی در ظاهرم داشته باشم، خلاصه رفتمو یکم خوش تیپ کردمو بعدشم رفتم که بلوز آستین کوتاه با یه شلوار کتان خریدمو راهی خونه شدم (وای که چقدرباحال شده بودم)، توی راه که می یومدم کاملا می تونستم تصور کنم که وقتی می رم خونه چه اتفاقی میوفته و چه برخوردی باهام می کنن، 2 حالت داشت یا کلی بهم متلک می گفتند و سرزنش یا اینکه از تعجب مات و مبهوت می موندند که به من چی بگن و حتی اینکه چرا این اتفاق افتاده و من اینکارو کردم ...
بالاخره رفتم خونه و با مادرم که یه گوشه از خونه نشسته بود روبرو شدم (البته به خاطر جریاناتی که قبلش داشتم یکمی رابطم شکرآب بود) از گوشه نگاهم می فهمیدم که هاج و واج مونده و منو نگاه می کنه، منم انگار نه انگار کسی هست، سرمو انداختم پایین و رفتم توی اتاق ...
من که با کسی صحبتی نمی کردم و تا شب سرگرم انجام کارهام بودم و تقریبا دیگه ساعت حدود 11 شب شده بود و منم نشسته بودم توی حال و نگاهمو دوخته بودم به تلویزیون (البته مخصوصا نشسته بودم تا وقتی بابام میاد خونه اولین نفر منو ببینه) بالاخره کلید رو انداخت توی در و اومد تا وارد خونه شد، خیلی جالب بود جاتون خالی، مثل کسی که در عمل انجام شده قرار گرفته و هم اینکه انتظار روبرو شدن با همچین موردی رو نداشت و اینکه حالا که قرار گرفته بود نمی دونست چی بگه (همه اینا در حدود چند ثانیه بیشتر نشد) بالاخره با کلی تلاش تصمیم گرفت سکوت اختیار کنه و به روی خودش نیاره و سرشو مثل پدرای خوب و اونایی که می خوان معقول برخورد کنن، انداخت پایین و رفت توی اتاق ... منم که با یه حالت درونی داشتم می خندیدم پیش خودم که یه کاری کردم که یه شوک بهشون وارد شده و کلی صفا کرده بودم، رفتم توی اتاق و شب رو صبح کردم و وقتی هم که بلند شدم باباجونم رفته بود سر کار ...
بالاخره دوباره شب شد و موقع بازگشتن بابای معقول من، من بعد سلام کردن توی اتاق رفته بودم و سرگرم کارهام بودم که بابا منو صدا زد و نمی دونم چیرو بهانه کرد که یه چیزی به من بگه ولی فکر کنم گفت فلانی بیا شیرینی بخور با چایی ... من هم تا رفتم دوباره یه حرفی رو بهونه کرد برای شروع صحبت و گفت : (آخه پسرمون پرفسور شده) منم که باز انگار قند توی دلم آب شده بود یکمی لبخند زدم و اندکی ناز کردم ... این هم گذشت ...
تا مدتها نگاه ها™ نگاه های خاصی بود و مخصوصا بابام وقتی من وارد جلسه یا یه جمعی می شدم(با یه نیمچه خنده ای که بزرو از ته چهرش باید می فهمیدی) با یه نگاه خاصی منو تا جایی که برم بشینم یه گوشه، همراهی می کرد ... مامانم هم که مونده بود چی بگه سکوت رو اختیار کرده بود و البته همونطور که گفتم رابطه هم انقدرها شیرین و حسنه نبود که بخواد حرفی هم زده بشه ... روزها همینطور می گذشت و من هم بیشتر به خودم می رسیدم و سعی می کردم موضوع رو طبیعی و ناشی از آزادی عقیده و عمل جلوه بدم و اصلا قاطی نشه با دین و خدا و پیغمبر (البته بازم توی پرانتز بگم که من با تیغ نزدم که بگن کار حرام انجام دادی، با ماشین هایی که یه نوعشم هست موزر، اصلاح کردم) به هرحال فضا همواره در روزهای مختلف سنگین بود و هر روز و یا چند روز یک بار با روبرو شدن با اطرافیان نگاه های تازه ای رو بجان می خریدم، مادربزرگ، خاله، دایی، خاله مامان، و بقیه دوستان و آشنایان -  من هم که تصمیم خودمو گرفته بودم و قبلش گفته بودم به ج...... که حرفی زدند و یا حتی رابطشون با من خراب شد، اصلا مهم نیست، رابطه ای که می خواد با یه ریش تازه اونم از نوع حلالش بهم بخوره بزار همینطور بشه اصلا، و البته ناگفته نماند که تقریبا یه جورایی اینجوری هم شد با بعضیا که البته بیشتر با نزدیک ترا بود و فامیل های دیگه خب فقط اوائلش هاج و واج بودن بعدش عادی می شد ...
- مدتی بعد که یکمی و شاید تقریبا دیگه رابطه م با مامانم خوب شده بود یه روز که نشسته بود کنار من و من هم عکسا های خوش تیپ شدنم که انداخته بودم رو توی کامپیوتر داشتم می دیدم و طبعا مامان هم می دید، به عکسی رسیدیم که تقریبا یه تصویر بسته بود از من و به اصلاح فیلم بردارا یه تصویر کلوز (Close) و نزدیک از من رو نشون می داد، من کمی بیشتر تامل کردم روی این عکس و بیشتر روی صفحه نگهش داشتم چون خودمم دلم می خواست قششششششنگ نگاهش کنم و ببینم چه شکلی شدم، در همین بین یه دفه مامانم دستشو گذاشت روی پشت من یکمی متمایل به روی شونه هام و با یه نوازش مهربانانه (نمی دونم چطور بگم) برگشت گفت پرم بزرگ شده قربونش برم ...
* البته ناگفته نماند که من می دونستم داره خلاف نظر درونی خودش می گه و همینطور هم شد بعد مدتی و گذر روزها یه روز برگشت گفت فلانی وقتی ریشاتو کامل می زاری قیافت خیلی بهتر می شه ...

در اینجا از نقل ادامه داستان خودداری می کنم و می پردازم به نکات اخلاقی که به ذهنم رسیده در این رابطه ...

1- اول اشاره می کنم به رفتار بابا که تقریبا مونده بود که چه برخوردی بکنه ...
شب اول اومد وارد خونه شد و با این عمل روبرو شد و سکوت کرد.
شب دوم با گفتن اون حرف که (پسرمون پرفسور شده) همراه با خنده و نشون دادن یه حالت مثبت، تأیید ضمنی این مسئله را کرد.
در حالی که من می دونستم که شوکه شده و خیییییلی هم تمایلی به این مسئله نداره با وجود وجه ای که در این مسئله ها از خودش ساخته بود تا به حال.
2 - مامان که بازهم با وجود اینکه می دونستم کاااااااملا مخالف این قضیه س و با وجه مذهبی که داره و به قول خودش با نوع تربیتی که برای ما داشته و وجه مذهبی خود ما، تمایلی به این نوع ظاهر نداره

* حال نکته ای که من می خوام بگم اینه که در این زمان و همه زمان ها والدین محترم باید تلاش کنند که خود را برای مواجهه با مسائل و رفتار های احتمالی فرزندان آماده کنند و همیشه هوشیار باشند و با تحلیل رفتارها و مشورت با روانشناسان زبده و مجرب خانواده و پیش گیری قبل از وقوع، به خود آمادگی برخورد صحیح با اتفاقات اطراف و مشکلاتی که متوجه خانواده شان می گردد، را بدهند و این میسر نیست مگر با اراده و تغییر نگرش خود نسبت به زندگی و فرزندان عزیزمان - البته ناگفته نماند که این پیشگیری ها و اصلاح رفتارها فقط مختص رابطه والدین و فرزندان نمی باشد و بلکه زن و شوهر هم باید همواره تلاش کنند تا بتوانند یک زندگی هرچه بهتر و بدور از مناقشات درونی و بیرونی را رقم به زنند و همیشه خود را برای حضوری سبز محیا کنند . . .  والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته