همیشه برام یه حس بدی رو تداعی می کرد وقتی ذهنم متوجه این موضوع می شد که می دیدم در دوران نوجوانی و مواجهه با خیل سؤالات و شبهات در مورد خودم، مسائل دوران نوجوانی و بلوغ و تغییرات فیزیکی و چگونگی برخورد و نگاه به آن، پدرم برای این موارد، رابطه خوب و نزدیکی با من نداشت، نمی دانم ! شاید بخاطر آن چیزی بود که بعضی ها اسمشو می زارن حیا !!!
( باید توجه داشت که هر خصلتی هم جنبه خوب داره و هم جنبه بد، مثلا دشمنی، کینه، حسادت (که جنبه خوب اون می شه غبطه) و بسیاری از موارد دیگه که می شه جنبه خوب داشته باشن )
به نظر نمی رسه که در این زمان صفت حیا! کاربردی داشته باشه، درسته که حریم ها باید رعایت بشه و خوبه که یه فضایی بین پدر و پسر حاکم باشه اما در کجا ؟ و در چه زمانی ؟
- به هر حال این امر باعث شد که من برای آگاهی و کسب اطلاع از جواب سوالهایی که داشتم به منابع دیگری مراجعه کنم که خود دشواری های زیادی رو برام بوجود می آورد و گاها جواب خودمو نمی گرفتم ...
مگر نه این است که در کنار دختران، مادرانی هستند که در زمان قبل و بعد از بلوغ به آنان در مورد مسائلی که با آن روبرو هستند، آگاهی می دهند و جلوگیری می نمایند از اینکه به مشکل برخورند و نگرانی از عدم دانایی در مورد مسائلشان، آنان را آزار دهد ؟!!!! ----- پس چرا نباید این چنین روابطی را پسران هم از آن بهره مند شوند ؟!!!!
- می دونید اگه این مطلب شوخی گرفته بشه و ساده از کنارش گذشته بشه، چه اتفاقاتی ممکنه بیفته ؟
راه حل چیست ؟ ...
اون زمانی که داشتم به این موضوع فکر می کردم، مطلبی به ذهنم خطور کرد که خود می توانست راه حلی باشد و این مسئله را شاید مرهمی باشد اما برای فرزندانم ...
- به ذهنم رسید که دفتری تهیه کنم، یکی برای پسرم و دیگری برای دخترم ! و در هر کدام از آن ها مسائل مربوط به خودشان را در هر مقطعی از سنشان و بلکه حرف های نگفته ای که شاید در زمان خودش هم نتوان گفت را بنویسم
* در آن زمان به نوعی دفتر مذکور را به فرزندم بدهم، حالا یا از طریق خودم و یا مادرشان و یا هر کس دیگر، نمی دانم!، باید فکر کنم ببینم چه راهی می توانم پیش روی خودم بزارم ...... و اگر هم در قید حیات نبودم تا خودم به آنان تقدیم کنم، خب، در این حالت هم خوشحالم که آنان برای دانستن مسائلی که هم حقشان است و هم خلاف دستور خدا نیست، نیازی ندارند تا جذب کسان دیگر شوند که البته شاید بهتر باشد بگویم ناکسان! و آنانی که معلوم نیست چه بر سر معصومیت فرزندانم می آورند ...
* البته شاید هم به نتیجه رسیدم تا برخی مسائل کلیدی رو خودم با زبان خودم به فرزندانم بگویم تا آن حرفها و آگاهی را با عشق سرشار از درونم به عزیزانم منتقل کنم، تا با یاری خدا باعث نشود به زوال زندگی آنان در اجتماع منجر شود ... که آنها هم در آینده از من گله ای داشته باشند و نزد خود و بلکه تا آخر عمر بگویند که پدری داشتیم که ...
* یه اقدام دیگه هم توی ذهنمه که بنظرم می رسه خوب باشه :
اینکه یه فردی که با تحقیق و پیگیری می تونم پیدا کنم و اونی که بهش اعتماد دارم و خیلی هم فاصله سنی زیادی نداشته باشه با فرزندم رو انتخاب کنم و باهاش صحبت کنم و توجیحش کنم تا با نزدیک شدن و دوستی با فرزندم برخی مسائل رو که دوست شاید بتونه بهتر از پدر به اون بگه رو بهش بگه ( می شه این فرد روحانی هم باشه که دیگه محشره )
* در پایان این متن از خدای متعال و رحمان و رحیم می خواهم و التماسش می کنم که به من توانی مضاعف دهد تا بتوانم به عنوان پدری دلسوز و آگاه سایه ام را بر سر خانواده عزیز تر از جانم بگسترانم و با مدد او وظیفه ای که بر دوشم می نهد به بهترین نحو به انجام برسانم ... آمین!
* محتاج یک نگاهم *
